Όπως έχει αποδειχθεί από πολλές ψυχολογικές μελέτες, η σειρά γέννησης ενός παιδιού παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του. Αν και τα αδέρφια μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι από τους ίδιους γονείς, οι αλλαγές που υπάρχουν στο οικογενειακό περιβάλλον λόγω της διαφορετικής σειράς που γεννήθηκαν, επηρεάζουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους.

Το πρωτότοκο παιδί είναι το καμάρι της οικογένειας. Οτιδήποτε κάνει είναι καινούριο για τους γονείς. Η γέννηση του, η βάφτισή του, οι πρώτες του λέξεις, τα πρώτα του βήματα. Όλα είναι πρωτόγνωρα και τόσο συναρπαστικά.

Το μικρότερο παιδί πάλι, μεγαλώνει έχοντας την προσοχή όλων ως ο Βενιαμίν της οικογένειας. Οι γονείς και τα μεγαλύτερα αδέρφια το φροντίζουν, το προσέχουν και ικανοποιούν όλες τις επιθυμίες του.

Τι γίνεται, όμως, με το μεσαίο παιδί;

Το μεσαίο παιδί συχνά νιώθει εγκλωβισμένο ανάμεσα στο μεγαλύτερο και το μικρότερο. Οι γονείς όταν φέρνουν στον κόσμο το δεύτερο παιδί τους είναι πιο έμπειροι και το αντιμετωπίζουν με περισσότερη ψυχραιμία από ότι το πρώτο. Επίσης, τα κατορθώματα του δεν τους εντυπωσιάζουν τόσο, αφού τα έχουν ξαναζήσει. Αν, μάλιστα, έρθει γρήγορα και ένα τρίτο παιδί στην οικογένεια, τότε όλη η προσοχή μετατοπίζεται σε αυτό και το μεσαίο παιδί τις περισσότερες φορές αισθάνεται σχεδόν αόρατο.

Τα μεσαία παιδιά διακρίνονται για τον επαναστατικό χαρακτήρα τους, είναι πιο εξωστρεφή και εκδηλωτικά. Επειδή νιώθουν ότι πρέπει να ανακαλύψουν το ρόλο τους και να διεκδικήσουν τη θέση τους μέσα στην οικογένεια, γίνονται πιο ανεξάρτητα από πολύ μικρά και προσπαθούν με διάφορους τρόπους, άλλοτε  καλούς και άλλοτε λιγότερο καλούς, να τραβήξουν την προσοχή. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό που χρειάζονται τα μεσαία, όπως και όλα τα παιδιά άλλωστε, είναι η αγάπη, η φροντίδα και η υποστήριξη των γονιών τους.